Talitha DhondaiHeb je wel eens beelden gezien van koeien die na een winter op stal te hebben gestaan weer naar buiten mogen? Springend en huppelend gaan ze het weiland in. Zo voelde ik me na mijn tweede vaccinatie. Het was mooi weer, ik was ‘beschermd’, ik was er klaar voor om de wei in te gaan.
Na een vrij nat en koud voorjaar klaarde het eind mei eindelijk op en konden we dan toch echt van mooi lenteweer genieten. Dit viel voor mij precies samen met het aflopen van de twee weken na mijn tweede prik. Wat betekende dat ik me een stuk vrijer dan daarvoor kon bewegen en mijn sociale contacten weer kon uitbreiden.
Dus ik ging ervoor en had in één week mijn agenda gevuld met: een afspraak bij de kapper (een uur rijden), het bezichtigen van het nieuwe huis van mijn zusje (ook niet om de hoek), twee dagen ziekenhuis voor mijn jaarlijkse APK en een afspraak met een oud-collega. Niets geks aan, zul je misschien denken? Dat zou het een jaar geleden ook niet zijn geweest.
Waar ik even geen rekening mee had gehouden, was dat mijn hoofd misschien wel in de lentemodus stond, maar dat mijn lichaam (door de lockdown) nog op winterstand draaide
Waar ik even geen rekening mee had gehouden, was dat mijn hoofd misschien wel in de lentemodus stond, maar dat mijn lichaam (door de lockdown) nog op winterstand draaide. Het was gewend geraakt aan weinig prikkels en veel rust. En in plaats van het rustig te laten ontwaken, gooide ik er een plens koud water overheen. Resultaat: totale shock en verzet.
Op dag vijf kon ik dus niet meer. Ik was doodop en heb vier dagen nodig gehad om weer bij te trekken. Was het eindelijk mooi weer, was ik beschermd, lag ik alsnog voor pampus op de bank.
Mijn enthousiasme was dus van korte duur en ik heb mijn lessen over balans en doseren weer geleerd. Je moet de grenzen blijven opzoeken toch ;). Gelukkig hield het mooie weer stand en kreeg ik de week daarop, opgeladen en wel, een herkansing. Summer 2021, here I come!
Lees ook: Let’s get personal: Baaldag
Foto: Ricky_76 via Unsplash