Karolien SelhorstEind januari 2022 vertrokken Tine Van Ingelgem, haar man en hond Sam voor een reis met een busje door Europa. Tine heeft Myalgische Encefalomyelitis en Lyme en wilde ontdekken wat het effect zou zijn op haar fysieke, mentale en emotionele gezondheid door te verblijven op pure, helende plaatsen in de natuur. Sinds begin oktober zijn ze terug en samen met mij maakt ze de balans op van ruim acht maanden reizen.
Innerlijke kompas
Ik sprak Tine begin van het jaar, vlak voor hun vertrek, voor het eerst. Tine en haar man hadden vooraf geen vaste route uitgestippeld. Welke landen hebben ze zoal bezocht en waar hebben ze hun hart verloren? “We zijn in Spanje, Italië, Sicilië, Zwitserland, Noorwegen en Zweden geweest. Vooral in Spanje en Zweden voelden we ons goed, omdat we daar echt een gevoel van complete vrijheid ervoeren. In Spanje bijvoorbeeld konden we op veel plaatsen in het wild kamperen en zo ons innerlijke kompas volgen. Ook het klimaat was er heel aangenaam,” vertelt Tine.
“We verbleven vaak aan de kust, waar ook andere campers met dezelfde levensvisie als de onze samenkwamen. Ook in de bergen beviel het ons. Het voordeel in Spanje is dat alles relatief dicht bij elkaar ligt, wat ideaal is voor iemand als ik, met beperkte energie.”
‘Zijn’ in plaats van ‘doen’
De dagen van het stel verliepen heel rustig. Het ‘zijn’ was belangrijker dan het ‘doen’. “Je staat op en gaat slapen met de zon. Alles gaat ook langzamer. Bijvoorbeeld een kopje thee zetten zonder waterkoker. Die andere sfeer zorgde ervoor dat ik me niet ziek voelde. Mijn lichaam was hetzelfde, ik had nog altijd dezelfde klachten als toen we vertrokken, maar toch voelde ik me niet ‘ziek’ in die context. Dat was zo’n verademing.”
Door de beperkte energie van Tine waren er weinig of geen uitstapjes. ”Gemiddeld bezochten we eenmaal per week een stadje of een historische plaats. We hebben de meeste tijd doorgebracht in en rond onze camper, dichtbij meertjes, midden in het bos, enzovoort. Zeker in Zweden. Wat deden we dan zoal op een dag? Vuur maken, eten bereiden, zwemmen in het meer, mediteren, enzovoort. Zalig gewoon!”
Twee handen op een buik
Partners die ruim acht maanden op een beperkte oppervlakte samenwonen, dat is niet vanzelfsprekend? “Dat klopt,” bevestigt Tine, “maar mijn man en ik zijn al zeventien jaar samen en we kennen elkaar zo goed dat we heel eerlijk en open kunnen zijn over wat we nodig hebben om ons goed te voelen. Als je zo lang samen in een kleine ruimte leeft, is het belangrijk dat je dicht bij jezelf blijft en heel eerlijk bent over wat je nodig hebt om je goed te voelen. Als je je gevoelens wegstopt, dan steken er allerlei opgekropte frustraties de kop op. We zijn zelfs nog dichter naar elkaar toegegroeid en dat is heel fijn.”
De maandenlange tocht is over het algemeen goed verlopen. Toch kwam er in Spanje een kleine kink in de kabel. “Ik heb toen een tekenbeet gekregen en een infectie opgelopen. Daardoor heb ik wekenlang antibiotica moeten nemen en daar ben ik erg ziek van geweest. Dat was wel een heel donkere periode, maar achteraf bekeken was het ook een leerzame ervaring: je leert je over te geven aan de omstandigheden en te vertrouwen op je innerlijke kompas.”
Tine heeft al jarenlang een beperking. In welke mate heeft die haar tijdens de reis parten gespeeld? “Omdat ik weinig energie heb, hebben we niet veel plaatsen kunnen bezoeken of lange wandelingen kunnen maken, maar dat wisten we op voorhand. Mijn man is heel begripvol en heeft eigenlijk zelf niet zoveel behoefte om de hele tijd rond te hollen. We hebben allebei de wens om één te zijn met de natuur en zo los te komen van het idee dat je altijd iets moet doen om iets te betekenen. En daar heb ik heel veel geluk mee.”
Diepere connectie met de ziel
Tijdens de reis heeft Tine veel nieuwe inzichten opgedaan. “Ik voel nog duidelijker wat voor mij een helende omgeving is en dat heb ik meegenomen naar huis. Dat was uiteindelijk wat ik wilde ervaren: als we onze ziel volgen, wat gebeurt er dan, waar gaan we dan naartoe en hoe voelen we ons dan? Dat wilden we graag ontdekken en dat is ook gebeurd,” aldus Tine. “Het heeft me zoveel deugd gedaan om uit de grip van de samenleving te stappen, uit het dominante beeld dat ons de hele tijd wordt voorgehouden dat je alleen waardevol bent en bestaansrecht hebt als je heel hard werkt en jezelf voorbijloopt, waar ‘veel’ en ‘snel’ als statussymbolen worden gezien.”
De hamvraag is: hoe wil Tine die inzichten omzetten in de praktijk? “Ik voel meer helder waaraan ik mijn energie wil besteden en wat echt goed is voor mij. Dat uit zich voorlopig in kleine dingen. Zo kies ik er bijvoorbeeld voor om dagelijks naar het bos te gaan en ik laat dan alle andere dingen voor wat ze zijn. Ik voel dat ik veel behoefte heb aan die stilte en dat gevoel van vrijheid. Ik kan nog meer dan voorheen genieten van in rust alleen zijn. Daarnaast willen we misschien een stukje vrijetijdsgrond te kopen om daar bijvoorbeeld een yurt op te zetten om die connectie met de natuur in ons dagelijkse leven te brengen en dat ook te kunnen delen met anderen. Of er een vervolgreis komt, dat staat nog niet vast. We proberen in het nu te leven en we weten nog niet wat er binnen zes maanden zal gebeuren.”
Buiten de boot
Door maandenlang buiten de maatschappij te leven, heeft Tine de pijn van haar ‘anders’ zijn heel sterk gevoeld. “Als je in onze samenleving niet beantwoordt aan het standaard plaatje, dan val je buiten de boot. En je voelt ook hoe ziekmakend en invaliderend dat is. Het veroorzaakt ook vaak depressie en eenzaamheid”, besluit ze. “We moeten onze definitie van wat ‘normaal’ is, dringend aanpassen. Ik heb de pijn die ik voel in de maatschappij zuiverder kunnen voelen door eruit te stappen. En nu ik terug ben, wil ik opnieuw mijn plaats heruitvinden en uitdragen naar anderen dat wij niets hoeven bewijzen om waardevol te zijn in de samenleving. Ik wil ook anderen begeleiden in het (her-)vinden van hun plaats in de wereld en zich weer heel te voelen mét hun ziekte of beperking.”
Meer informatie:
De praktijk van Tine: https://www.dekunstvanhetziekzijn.be/
Wie is Tine Van Ingelgem?
Tine is tien jaar werkzaam als psycholoog en integratief psychotherapeut in de geestelijke gezondheidszorg. Ze combineert haar ervaring als psycholoog en ervaringsdeskundige in het begeleiden van mensen die leven met chronische ziekte, vermoeidheid en pijn. Het is haar missie om mensen te helpen omgaan met de psychologische uitdagingen die horen bij het ziek-zijn en hen te begeleiden in het proces van innerlijke groei en heel-wording.
