RedactieAls je al een tijdje chronisch ziek bent, of leeft met een fysieke beperking, dan heb je waarschijnlijk in de loop der tijd behoorlijk wat tips en tricks verzameld die je helpen bij het omgaan met je ziekte. Een tijdje geleden plaatsten wij een oproep of jullie de tip of het advies waar je het meest aan hebt gehad met ons wilden delen. De gouden tip van Marisol is: betrek je partner en gezin bij je ziekteproces.
Marisol (47) is getrouwd en heeft drie kinderen (20, 17 en 14). Toen ze in 2007 chronisch ziek werd, waren haar kinderen nog erg jong. “Ik realiseer nu dat het belangrijk is om het gezin vanaf het begin bij je ziekteproces te betrekken. Dat is iets wat ik zelf niet deed toen ik net de diagnose kreeg. Ik was in shock en hield mijn mond omdat ik mijn kinderen en mijn man niet bang wilde maken. Ik wist zelf ook niet hoe ik met de situatie om moest gaan en ging door alsof er niks aan de hand was. Totdat ik me vanuit mijn opleiding psychologie wist te herinneren dat mensen die sociale steun kregen, beter met het ziekteproces omgingen. Ik ben hier meer over gaan lezen en besefte dat ik, behalve aan mijn man, ook aan mijn kinderen op kindvriendelijke wijze moest vertellen dat ik ziek was, maar niet doodging. De belangrijkste boodschap was dat ze mama meer moesten gaan helpen.
Geen rollen omdraaien
Natuurlijk heb ik in eerste instantie wel moeite mee gehad om hulp te vragen, want het voelde ook alsof ik ze daarmee belastte. Ik wilde ook niet dat de rollen omgedraaid werden. Ik probeerde altijd zoveel mogelijk de moederrol te behouden. Ook zorgde ik dat alle kinderlijke zaken zo goed en kwaad als het kon doorgingen: kinderfeestjes, verjaardagen, sinterklaas, etc. Maar op dagen dat ik echt niet meer kon, dan zei ik: mama is vandaag zoveel meer ziek, kunnen jullie wat meer dingetjes voor mama doen vandaag?”.
Hulp bij kleine taakjes
“Dat helpen begon met simpele dingen zoals lichte boodschappen doen (de oudste), de tafel dekken en meehelpen met de afwas. Ook hielpen mijn kinderen met mijn pasgeboren dochtertje wanneer ze bijvoorbeeld huilde en ik even niet kon opstaan vanwege mijn neurologische klachten of omdat ik te slap was. Zij speelden dan met haar of lazen haar boekjes voor. Ik zag dat ze daar zelf ook blij van werden. Ook leerde ik mijn kinderen zelfstandiger te worden door ze zichzelf te laten klaarmaken voor school. Dit versterkte op zijn beurt hun zelfvertrouwen.
Machteloze gevoel wegnemen
“Tenslotte werd ik ook meer open over mijn emoties. Ik begon mijn gezin te vertellen hoe ik me voelde. Als ze me zagen huilen, vertelde ik dat ik verdrietig en boos was omdat ik ziek was en dan kreeg ik een knuffel van ze. En daar werd ik weer rustiger en gelukkiger door.
Ik had me niet eerder gerealiseerd dat mijn man en mijn kinderen zich hulpeloos voelden door mij ziek te zien en niets te kunnen doen. Door te praten, werden emoties gedeeld en bespreekbaar gemaakt én angsten weggenomen. Door ze om hulp te vragen, nam ik dat machteloze gevoel een beetje weg en kreeg ik zelf meer rust en dus meer energie”.
Goed voor het hele gezin
“In eerste instantie dacht ik dus dat Ik mijn mond moest houden, omdat ik ze niet wilde belasten. Echter, door mijn mond te houden, belastte ik ze juist. Door alleen te staan in het ziekteproces werd ik eenzamer, negatiever over mezelf. Ik vond dat ik een waardeloze moeder en partner was. Door te accepteren dat ik hulp nodig had, zag ik dat mijn gezin ook bereid was die te geven. En ik zag dat ik ook op een andere manier een mama of een vrouw kon zijn. Als je een gezin hebt dat alles voor je over heeft dan is het logisch om je gevoelens, je emoties en je hulpvraag aan hen zichtbaar te maken. Je krijgt er zoveel voor terug: energie, positivisme, liefde en het hele gezin vaart er beter bij.”
Meer tips? Klik hier.
Foto door Barbara Olsen via Pexels