RedactieAls je een tijdje chronisch ziek bent of leeft met een fysieke beperking, dan heb je waarschijnlijk in de loop der tijd behoorlijk wat tips en trips verzameld die je helpen bij het omgaan met je ziekte. Sonja vertelt deze maand hoe haar leven veranderde toen ze na verlies van haar werk startte met vrijwilligerswerk.
Van workaholic naar achter de geraniums
Sonja heeft altijd met veel plezier gewerkt als psychiatrisch verpleegkundige met daarbij extra taken en functies zoals implementatie van het elektronische cliëntendossier, voorzitter ondernemingsraad, etcetera. “Ik was altijd beschikbaar voor cliënten en collega’s als er iets extra’s nodig was. Ook in de avonden, weekenden en soms zelfs ’s nachts. Dus toen het werken niet meer ging, dacht men aan een burn-out, maar dat gevoel had ik niet. Het plezier in werken was niet minder geworden, alleen lukte het niet meer om het vol te houden. Om tien uur ’s ochtends kon ik mijn ogen al niet meer openhouden en mijn ene been niet voor het andere krijgen. Achteraf dacht ik soms, was het maar een burn-out, dan kon ik nog genezen en weer terug aan het werk.” Diverse pogingen tot re-integreren eindigden in naar huis gestuurd worden met uiteindelijk een IVA-uitkering. “Daar zat ik dan achter de denkbeeldige geraniums, mijn grote nachtmerrie. De keuringsarts gaf mij bij de keuring mee dat ze hoopte dat ik me niet afgedankt zou voelen. En dat vrijwilligerswerk ook heel waardevol kon zijn. Dat heb ik mezelf steeds voor ogen gehouden.”
Als vrijwillige patiëntparticipant aan de slag
Sonja was ambivalent rondom haar ziekte. “Ik wilde er niets mee te maken hebben en gewoon gezond zijn, maar tegelijkertijd wilde ik er alles van weten om het te snappen en het het liefst op te lossen.” En dus werd ze lid van een patiëntenvereniging gericht op haar ziekte en las ze het magazine van de vereniging dat op de deurmat viel van voor tot achter. Daarin las ze dat ze vrijwilligers zochten. “Dezelfde dag nog schreef ik een sollicitatiebrief voor de vrijwilligersfunctie. Van het een rolde ik in het ander.” Sonja vertegenwoordigt nu als patiëntenparticipant de belangen van patiënten met haar ziekte bij het opstellen van richtlijnen en bij onderzoeken. Tevens is ze hoofdredacteur voor het patiëntenblad van de vereniging. “Het vertegenwoordigen van belangen van een groep is mij bekend doordat ik jarenlang voorzitter was van de ondernemingsraad. Dat ik uit de gezondheidszorg kom, helpt ook mee. Maar van schrijven en alles wat bij het uitgeven van een blad komt kijken, had ik geen kaas gegeten. Dit is echt een heel andere wereld dan ik kende.” Sonja vertelt verder “Aan de ene kant gaan deuren dicht, maar aan de andere kant gaan nieuwe open.”
Grenzen bewaken
“Voor je het weet kun je een volle werkweek maken, zoveel vraag is er naar vrijwilligerswerk. Dat is natuurlijk helemaal niet realistisch. Als ik dat had gekund, zou ik ook wel gewoon werken. Ook hier moet ik waken voor mijn oude mechanisme. Alles is leuk en interessant. Daarbij help ik graag mensen uit de brand. De afgelopen jaren ben ik bewust op zoek gegaan naar waar de lijn ligt in wat haalbaar is. Het lastige is dat die lijn niet vastligt. Denk ik hem net gevonden te hebben, dan verschuift hij weer. Af en toe moet ik het rempedaal weer even flink intrappen. Daar is bij verenigingen en in contact met artsen gelukkig wel begrip voor. Het blijft slikken voor mezelf. En dan ineens loopt het qua mogelijkheden weer op, dat is altijd fijn. En vrijwilligerswerk is gelukkig geduldiger dan een officiële baan. Inmiddels heb ik al zoveel kennis opgedaan en nieuwe mensen leren kennen, dat is een grote meerwaarde. Maar het belangrijkste is dat het een heel voldaan gevoel geeft en ik me echt nuttig voel.”
Meer tips? Klik hier.
