Rouwen om hulpmiddelen 

Veel mensen met een chronische aandoening gebruiken hulpmiddelen. Dit kan gaan om een rollator, een gehoorapparaat, wandelstok, aangepaste woning, een aangepaste stoel op het werk en ga zo maar door. Voor de buitenwereld lijkt het altijd zo vanzelfsprekend om gebruik te maken van hulpmiddelen als het niet over jezelf gaat. Kan je niet goed meer lopen? Dan neem je toch een rollator? Als het in ons hoofd ook eens zo eenvoudig zou gaan… Niemand kiest er bijvoorbeeld voor om vaak al op veel te jonge leeftijd met een rollator te lopen.

Wanneer we hulpmiddelen nodig hebben, zetten we ons in ons hoofd daar vaak tegen af: “Ik red me prima, het lukt nog wel zo of dat is nog lang niet nodig”. Allemaal dingen die we onszelf een tijdje wijs maken tot we zelf ook inzien dat het echt niet meer gaat. Het is zeker niet altijd makkelijk om toe te geven dat we hulp nodig hebben. Hulp van anderen is lastig om te vragen, maar hulp van een hulpmiddel is ook ontzettend moeilijk te accepteren. Het toegeven dat iets echt niet meer lukt, zoals je graag zou willen, is een moeilijke maar heel dappere stap. Ondanks dat hulpmiddelen het leven juist eenvoudiger maken en je waarschijnlijk veel meer energie overhoudt voor de dingen die er echt toedoen, is het toch vaak moeilijk om de stap ernaartoe te zetten. 

Triggers

Dit heeft ook alles te maken met de rouw die erbij komt kijken. Rouwen om hulpmiddelen klinkt misschien gek, maar hoort toch echt bij een levend verlies. Een van de triggers van rouw bij levend verlies is zeer zeker ook het moeten gebruiken van een hulpmiddel. Op die momenten wordt even weer pijnlijk duidelijk dat ons leven er nu heel anders uitziet dan dat we graag hadden gewild.  Alle emoties komen even weer boven drijven en daar moeten we op dat moment aan toegeven. 

Veerkracht 

Je mag je rot voelen over het hulpmiddel ook als je er juist hartstikke blij mee bent dat je daardoor waarschijnlijk weer meer kan dan voorheen. Je mag toegeven aan het gevoel van schaamte dat je met een hulpmiddel over straat moet. Je mag toegeven aan het gevoel van onmacht dat je lichaam niet doet wat je graag zou willen. Je mag je rot voelen ook als anderen zeggen dat je juist blij zou moeten zijn. Ook met deze trigger leer je weer leven. Ook deze trigger leer je omarmen en over een tijdje kan je geen leven zonder het hulpmiddel voorstellen. Knap hoe veerkrachtig wij mensen zijn! 

Lees hier meer over levend verlies.