Talitha Dhondai“Het is niet goed, je moet onmiddellijk naar de SEH komen.” Ik hang op en probeer me nog half in shock klaar te maken om naar het ziekenhuis te gaan. De afgelopen jaren ging ik zonder grote bijzonderheden van controle naar controle. Natuurlijk had ik op dagelijkse basis te maken met de ongemakken van het hebben van een chronische aandoening, maar daar had ik m’n weg wel in gevonden. Met deze ‘ongemakken’ kon ik prima leven.
Dit telefoontje zet me weer even met beide benen op de grond: de stabiliteit is niet vanzelfsprekend, je hebt een progressieve aandoening die elk moment kan toeslaan. Iets wat ik natuurlijk wel wist, maar omdat het zo lang goed is gegaan, was dit steeds meer naar de achtergrond verdreven. Als een sluipschutter is de aandoening naar binnen geslopen en was zonder dat ik iets had gemerkt weer schade aan het aanrichten.
In een klap is dan alles terug: de angst en de onzekerheid over de toekomst. Het vertrouwen in m’n lichaam is verdwenen
In een klap is dan alles terug: de angst en de onzekerheid over de toekomst. Het vertrouwen in m’n lichaam is verdwenen. Ik ben me weer bewust van elke vezel in mijn lichaam, elk pijntje, elk spiertje. Bij alles wat anders voelt, ben ik alert. Flashbacks van jaren geleden komen voorbij, ik heb slapeloze nachten en nare dromen, ervaar onrustige momenten. Tekenen dat ik wellicht toch niet helemaal ongeschonden uit de periode ben gekomen dat het een stuk slechter ging.
De arts van het eerdergenoemde telefoontje belt me na mijn ziekenhuisopname op om te vragen hoe het nu gaat. Ik vertel hem dat ik me zorgen maak en dat ik het raar vind dat ik eerder zelf niets heb gemerkt. “Maak je daar niet druk over, we zitten er bovenop”, zegt hij.
Een paar maanden later zit ik bij hem in de wachtkamer. Na het ingrijpen, is er gelukkig weer verbetering te zien. Ik loop zijn spreekkamer uit en haal diep adem. Ik heb vertrouwen in m’n artsen. Nu moet ik alleen weer het vertrouwen in m’n lichaam terugkrijgen.
Lees hier meer persoonlijke verhalen.