Mariëlle HartliefToen Mariëlle na jarenlang proberen, een miskraam en ivf eindelijk zwanger was, kreeg ze te maken met extreme zwangerschapsmisselijkheid ofwel Hyperemesis Gravidarum. Deze misselijkheid heeft een enorme impact op je leven. Het lichaam raakt door maandenlang continu overgeven, kokhalzen en een gebrek aan voedingsstoffen oververmoeid. Op zichzelf al zwaar, maar wanneer Mariëlle dit bovenop je chronische aandoening krijgt, wordt ze behoorlijk op de proef gesteld. Ze vertelt erover.
Kinderwens
Onze kinderwens is er vanaf het begin geweest. Sinds mijn man en ik getrouwd zijn, zijn we er al klaar voor. Zeven jaar heeft het geduurd voordat ik zwanger werd. Een weg met heel veel hobbels en bobbels, veel onzekerheid en heel veel verdriet. Verdriet, want waarom is het ons niet gegund? Tegelijkertijd had ik de zorg dat ik me altijd afvroeg of ik door mijn chronische aandoening wel een goede moeder zou kunnen zijn. Ik kan niet lang zitten door stuitpijn, ik heb zenuwpijn en deels uitval in een been. Na veel gesprekken kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat voor alle obstakels waar ik tot op heden tegenaan ben gelopen, we altijd wel een manier voor vonden om het aangepast te doen.
IVF
Zeven jaar later kwam voor ons in 2022 eindelijk een positieve zwangerschapstest. Dolblij waren we. De vreugde moest helaas snel plaatsmaken voor verdriet en onbegrip, want de zwangerschap liep na acht weken uit op een miskraam. Begin 2023 hebben wij de stap genomen om te starten met een ivf-traject. Een pittige tijd met wel een heel mooie uitkomst: zwanger! Zonder de test te doen wist ik dat ik zwanger was, want ik was direct aan het overgeven. Dat mocht de pret niet drukken, want eindelijk was het ons dan toch gelukt. Maar het werd ook een spannende tijd, want de angst voor nog een miskraam was nog groot.
Extreem misselijk
Extreme zwangerschapsmisselijkheid wordt ook wel Hyperemesis Gravidarum (HG) genoemd. Het gaat hierbij niet om normale misselijkheid, maar om extreme misselijkheid met een enorme impact op het dagelijkse leven. Na een aantal weken kwamen we erachter dat het niet om normale zwangerschapsmisselijkheid ging. Het overgeven en kokhalzen ging maar door. ‘Het hoort erbij en het gaat wel over na twaalf weken’, ging al snel over in ‘hoe ga ik dit al die maanden volhouden?’ Ondertussen was ik gestart met de eerste medicijnen en dit was zeker niet afdoende, maar haalde op sommige momenten de scherpe randjes eraf, zodat er toch wat water binnen bleef. Mijn dagen werden bepaald door extreme misselijkheid, kokhalzen en overgeven. Mijn lichaam verzwakte snel door het gebrek aan voedingsstoffen en vocht. Al gauw kon ik bijna niks meer. Alles kost me zoveel moeite. Ik wist bijvoorbeeld niet waar ik de energie vandaan moest halen om te douchen.
“Ik herken mezelf niet meer”
De eerste twaalf weken gingen voorbij en het werd eerder erger dan minder. Met twintig weken kreeg ik zofran voorgeschreven. Een vrij sterk medicijn dat extreme misselijkheid helpt verminderen. Eindelijk kreeg ik weer wat eten binnen, maar niet genoeg om flink op te knappen. Op het moment van schrijven, zit ik in het derde trimester van de zwangerschap en zijn de klachten nog altijd niet weg. Mijn lichaam is uitgeput. Ik herken mezelf niet meer in de spiegel. De anders zo energieke, vrolijke Mariëlle is in geen velden of wegen meer te bekennen. Zonder mijn man en zus had ik niet geweten hoe ik het tot hier allemaal zou moeten volhouden. Het is een zware zwangerschap. Bij de HG komen de gebruikelijke pijn aan mijn stuit en rug nog bovenop. Het doet me veel verdriet dat ik de leuke dingen die bij een zwangerschap horen, zoals kleertjes shoppen, niet heb kunnen doen. Alles heb ik online moeten kopen, want ik heb simpelweg niet de energie om een babywinkel binnen te lopen.
Tweestrijd
Ik ben nog altijd in tweestrijd als ik zeg dat ik zwanger zijn vreselijk vind. Zoveel mensen die nu midden in een ivf-behandeling zitten, zouden maar wat graag met mij willen ruilen. Ondertussen ben ik erachter dat ik dat mag voelen. Dat ik zwanger zijn niet leuk hoef te vinden, maar dolblij ben met het leven wat in mij groeit. Ik kan niet wachten tot onze dochter gezond en wel is geboren en ik langzaamaan weer de oude kan worden, met energie. En dat ik weer kan genieten van een lekker bord eten. Tot die tijd probeer ik het zo goed mogelijk vol te houden en hoop ik dat deze traumatische tijd snel achter ons ligt en dat we kunnen genieten van onze dochter.
Aanstellerij
HG wordt helaas nog door veel mensen onderschat en afgedaan als aanstellerij of er wordt gezegd dat het erbij hoort. Onthoud goed als je iemand in je omgeving hebt met Hyperemesis Gravidarum, dat dit zeker geen kleinigheid is. Het is ontzettend zwaar om zwanger te zijn en alleen maar over te geven en te kokhalzen. Dat je de energie uit je lichaam voelt lopen en zelfs te weinig energie hebben om naar de wc te gaan.
Meer info:
Wil je meer weten over Hyperemesis Gravidarum, klik dan hier.
Meer artikelen van Mariëlle lees je hier.