Talitha DhondaiAls je je een tijdje in de wereld van chronisch ziek zijn bevindt, ontkom je er helaas niet aan dat je zo nu en dan slecht nieuws ontvangt. Het is iedere keer weer verdrietig en confronterend. Toen ik onlangs helaas weer een In Memoriam las, merkte ik dat ik me een beetje ongemakkelijk voelde bij de gekozen bewoording. Want waarom wordt er toch zo vaak gesproken over ‘een verloren strijd’ en ‘er is hard geknokt’?
Waarom kiest men voor dergelijke oorlogstaal?
Ik voelde me er ongemakkelijk bij, want wat impliceerde dit? Dat als de persoon toch nog iets harder had geknokt er een andere uitkomst zou zijn geweest? Ik weet dat de afzender dit er vast niet mee bedoelt, maar het zette me toch aan het denken. Waarom kiest men voor dergelijke oorlogstaal? In de periode dat ik chronisch ziek ben, nu toch al zo’n 17+ jaar, meen ik bij mijn ‘lotgenoten’ toch niet zozeer strijd te zien.
De meesten hebben een diagnose voor het leven gekregen en proberen hiermee, zo goed en zo kwaad als het gaat, een zo normaal mogelijk leven te leiden. Er is absoluut de wil om te leven. En natuurlijk doet iedereen zoveel mogelijk wat in diens macht ligt om de situatie te verbeteren, maar bij een chronische ziekte komt het zelden voor dat je er daadwerkelijk van geneest. Dus hoe eerlijk is dat ‘vechten’ tegen de ziekte? Is dat niet bij voorbaat al een verloren strijd?
Wellicht wordt oorlogsretoriek gebruikt om aan te geven hoe krachtig de persoon was. Hoezeer diegene van het leven hield. Iets wat de mensen die achterblijven ook weer kan sterken. Daar kan ik me zeker iets bij voorstellen. Ik zou er wel voorstander van zijn om deze (wils)kracht te benoemen en daarbij de liefde voor het leven. Zodat niet het gevoel van alsnog falen overblijft, terwijl het (genieten van het) leven meestal juist wel is gelukt.
Meer Let’s get personal’s lezen? Klik hier.