Tineke Veenstra (31) verhuisde in 2017 naar Curaçao. Tijdens twee eerdere reizen naar het eiland ervaarde ze door zon en warmte minder pijn en meer energie. Daarnaast voelde ze zich er thuis. Dat zette haar aan het denken: ‘Kan ik hierheen verhuizen?’ Net voor de coronacrisis kwam ze vanwege gezondheidsproblemen weer naar Nederland. Het liefst gaat ze, zodra de omstandigheden dat toelaten, snel weer terug.
Dromen
Tineke, die momenteel weer in Friesland woont, had bij eerdere zonvakanties in Zuid-Europa al ervaren dat zon en warmte haar goed deden. Ze heeft sinds 2007 het syndroom van Sjögren en de bloedziekte ITP. Haar kwaliteit van leven was door beide aandoeningen slecht: “Niks hielp. Tot ik in 2016 een lange vakantie naar Curaçao boekte. Ik voelde minder pijn en meer energie. Curaçao was daarin de absolute topper. Het koelt ’s avonds amper af. Perfect! En wie wil er nou niet in zomerkleren op een tropisch eiland leven? Het beviel me zo ontzettend goed dat het idee van emigreren in mijn hoofd ging spelen.”
Testreis
“In het voorjaar van 2017 heb ik nog een vakantie geboekt om te kijken of ik het eiland écht leuk vond. Een soort ultieme test. Tegelijkertijd had ik al een aanvraag lopen bij het UWV om Nederland te kunnen verlaten. Met een Wajong-uitkering mag dat niet. Met andere uitkeringen wel. Heel raar. Met artsenbrieven lukte het een uitzondering te krijgen en toen ben ik eind augustus 2017 echt verhuisd. Alleen. Maar tijdens mijn vakanties daar had ik al wel wat mensen ontmoet.”
Alles achterlaten
Tineke moest vooraf veel regelen, want ze besloot alles achter te laten. “Ik gaf mijn huurwoning op, verkocht praktisch al mijn spullen en vertrok met twee koffers naar mijn nieuwe thuis. Ook kwam er veel papierwerk bij kijken: ik moest een regeling treffen met het UWV, de Nederlandse zorgverzekering werd opgezegd. Ik had een tijdelijke reisverzekering nodig, wat erg lastig is als je chronisch ziek bent. En het toelatingsproces op Curaçao werd gestart.”
De kunuku
“De eerste drie maanden woonde ik in Schelpwijk. Een vriendin ging verhuizen en ik nam samen met een ander meisje uit Nederland haar huis over. Die nieuwe huisgenote had ik daarvoor nog maar een keer gesproken, dus dat was best spannend. Gelukkig ging het goed, maar ik merkte wel dat als ik op het eiland wilde blijven wonen, ik niet in Schelpwijk wilde blijven en ook liever niet met een huisgenoot. Via een dame van een van de oppashuizen waarin ik had gelogeerd tijdens een eerdere vakantie, kreeg ik een huis getipt. Het was verder van het centrum dan ik wilde, maar ik maakte toch een kijkafspraak. Ik was op slag verliefd en kon er in november 2017 intrekken. Vrienden verklaarden me voor gek dat ik zover in ‘de kunuku’ (Papiaments voor het bos) ging wonen, maar ze draaiden allemaal bij nadat ze op visite waren geweest.”
Danslessen
Tineke had geen plannen om op Curaçao te gaan werken. Ze is 100 procent afgekeurd. “Ik hoopte natuurlijk wel op verbetering van mijn kwaliteit van leven, maar ik verwachtte niet dat dit dusdanig zou verbeteren dat ik echt een baan aan zou kunnen. Het enige wat ik wel eens deed was, verblijven in een oppashuis met een hond of kat of een avondje oppassen op een klein jongetje. Iets wat me in Nederland nooit gelukt was. Ik was erg blij dat ik in het begin dusdanig verbeterde dat ik zonder extra hulp voor mezelf kon zorgen en echt eens iets voor mezelf kon doen, zoals het volgen van danslessen. Dingen die ik al tien jaar niet meer had gedaan. Als mijn lijf het had toegelaten, was ik zeker op zoek gegaan naar een baan. Ondanks dat ik nog steeds fitter was dan in Nederland, moest ik na een jaar toch weer stappen terug doen.”
Passend tempo
Tineke zegt dat haar verwachtingen van emigreren naar het tropische eiland ruimschoots zijn waargemaakt: “Het is alles waar ik op hoopte en meer… ook al verliep lang niet alles vlekkeloos en speelde mijn gezondheid ook daar weer op. Het is een van de beste beslissingen die ik ooit gemaakt hebt. Het leven op Curaçao is veel minder stressvol dan in Nederland. Ik voel me in Nederland al opgejaagd als ik de rij bij de kassa van de supermarkt sta. Iedereen heeft altijd haast en is altijd druk. Dat viel daar weg en maakte het leven veel fijner. Een tempo waarin ik gewoon veel beter paste. Ik mis het eiland dan ook nog elke dag.”
Papieren zorg
De ziekenhuiszorg is totaal anders op Curaçao. “Het eiland heeft geen reumatoloog, alleen een internist. Dit bleek lastig. De arts schrok van mijn dossier dat vanwege het formaat met tape bij elkaar gehouden werd. Op Curaçao gaat veel nog op papier. Ik besloot mijn eigen privédossier bij te houden omdat papieren kwijtraakten of niet verstuurd werden. Toen het fysiek slechter met me ging, werd dit echt een job apart. Ik reed rond tussen artsen in verschillende ziekenhuizen en privépraktijken of speelde postbode om zeker te weten dat de brieven arriveerden. Ik probeerde contact te houden met mijn Nederlandse reumatoloog, maar die kon me niet helpen want ik was geen Nederlandse inwoner meer.
Terugkeer
In de winter van 2019 heeft Tineke een stamcelbehandeling in Colombia ondergaan: “Hiervoor moest ik tweemaal drie weken naar Bogota. Daar ben ik erg ziek van geworden. Ik hoopte te herstellen, maar de tweede keer bleek te zwaar voor mijn lijf en er ontstond een dusdanig grote terugval dat ik amper nog kon lopen. Het werd met de dag slechter, de artsen zaten met de handen in het haar en ik ben binnen een kleine twee weken abrupt teruggevlogen naar Nederland. Dat was vorig jaar, drie weken voordat corona Nederland bereikte.” Inmiddels is Tineke fysiek weer dusdanig opgeknapt dat ze weer kan lopen. Ze droomt over teruggaan naar Curaçao: “Liever gisteren nog dan vandaag. Maar of dat verstandig is de grote vraag. Ik merk dat de zorg in Nederland me veel rust geeft en dat terugvallen op hulp van familie of vrienden net wat makkelijker is. Maar ik was gelukkiger in Curaçao.”
Gewoon doen
Tegen andere mensen met buitenlandse dromen, zegt ze: “Doen! Ook al ben je binnen een half jaar of een jaar terug, de ervaring alleen al is er eentje die je nooit meer gaat vergeten. Plus je wil later toch niet zeggen: ‘Had ik dat toen maar gedaan?’ Je kan beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan, dan spijt hebben van iets wat je nooit geprobeerd hebt. Mijn advies bij een chronische ziekte is wel om van tevoren goed te informeren naar de gezondheidszorg, bijvoorbeeld bij mensen die er al wonen of gewoond hebben. Dat is echt belangrijk.”
Wil je meer over Tineke’s ervaringen lezen? Neem dan een kijkje op haar blog.
Foto: Emiel Molenaar via Unsplash