Janet BouwmeesterDe afgelopen maanden heb ik mijn sportregime verslonst. Niet door onwil, maar doordat de klachten die bij mijn fysieke aandoeningen horen erg onvoorspelbaar zijn. Na een opvlamming vind ik het extra lastig om mijn lijf weer rustig aan bewegen te laten wennen. Het helpt niet mee dat ik al sinds februari 2020 geen fitnessruimte van binnen heb gezien. Nu, met het oog op het nieuwe jaar, denk ik voor de zoveelste keer: Dit moet anders, in 2022 ga ik het beter doen.
Twee tot drie keer per week vijfentwintig minuten spierkracht, elke dag een ommetje of een fietstochtje en zo nu en dan wat yoga of pilates voor flexibiliteit. Het klinkt zo makkelijk en in mijn goede perioden, zoals begin 2021, is het zeer haalbaar. Maar als ik erover nadenk, weet ik dat het niet realistisch is. Een of twee slechte dagen per week zullen me niet van mijn voornemens afbrengen. Maar wanneer ik langere tijd niks kan doen, dan weet ik dat ik daarna weer de handdoek in de ring gooi, want wat heeft het voor zin? Steeds weer stuurt mijn lijf me terug naar af. Tot nu toe zijn vier verschillende afweerremmende medicijnen er niet in geslaagd me te behoeden voor meerdere heftige terugvallen per jaar, waardoor ik in bed beland.
Leren waar mijn grenzen liggen, is iets waar ik al jaren veel moeite mee heb
Mijn lijf is na 1 januari niet ineens minder voorspelbaar geworden. Het enige dat ik anders kan doen, is leren te werken met wat wel kan. Leren accepteren dat er perioden zijn dat sporten soms helemaal niet lukt. Soms alleen heel mild zoals een beetje yoga. En soms zijn er zulke goede perioden waarin spierkracht opbouwen prima lukt. Dan ga ik van een paar honderd meter lopen naar een paar kilometer. En dat die periodes van de een op de andere dag weer stoppen.
Leren waar per dag, per week en per maand mijn grenzen liggen en dat die grens fluctueert, is iets waar ik al jaren veel moeite mee heb. Ook mijn zorgverleners hebben er moeite mee. Ik heb geen stabiele ziekte. Dat is fijn als je ineens veel kunt door revalidatie, maar waardeloos als je daarna door een nieuwe ontsteking weer weken bedlegerig bent. Soms ben ik jaloers op mensen met een rustige ziekte en een stabiel energieniveau. Dat wil ik ook, denk ik dan, maar uiteraard wel als mijn energie op m’n hoogste niveau is. Na veel geduld en veel en rustig trainen, zal ik weer redelijk wat kunnen. Dat weet ik want dat is al vijfentwintig keer eerder gebeurd en ik ben nog steeds relatief jong. Mijn lijf blijkt nog zo flexibel.
Dus ik krabbel op en ga door, ook in 2022. Zonder goede voornemens, maar met de wens zo goed mogelijk naar mijn lijf te luisteren en er het beste van te maken.
Lees hier meer Let’s get personal.