Let’s get personal: Ode aan het dankbaarheidsdagboek

Vorig jaar heb ik mezelf een dankbaarheidsdagboek cadeau gedaan. Ondanks dat ik van schrijven hou, lukte het me nooit om consequent in een dagboek te schrijven. Ik begon, hield een tijdje vol en daarna stagneerde de boel. Een invuldagboek van zes minuten per dag leek me iets om wel goed vol te houden. En dat lukte ook, maar ik moet ook toegeven dat het me wel moeite kostte. Soms moest ik echt zin maken om te blijven schrijven. Ik was dan ook best opgelucht toen ik het dagboek na een half jaar volgeschreven had. 

Wat ik wel merkte was hoe die zes minuten per dag je programmeerde om steeds de mooie dingen te benoemen. Ik merkte dat ondanks dat ik gestopt was, ik toch iedere keer als ik iets leuks beleefde of blij was, dat mentaal opsloeg. Wat de bedenker van het zes minuten dagboek beweerde bleek waar. Als je gedurende een bepaalde periode iets consequent elke dag doet, kun je je handelen en denken veranderen en een nieuwe gewoonte aanleren. 

Laatst legde ik uit nieuwsgierigheid de weekreflecties van vorig jaar naast die van dit jaar. Het is verbazingwekkend hoe je in een ogenschijnlijk saai jaar toch veel hebt bereikt

Na een pauze van een half jaar ben ik weer in een nieuw dankbaarheidsdagboek begonnen. En gek genoeg kost het me dit keer totaal geen moeite om er iedere dag in te schrijven. Ik hoef mezelf er niet aan te herinneren. Ook over de dankbaarheidsmomenten hoef ik eigenlijk niet eens meer diep na te denken. Ik had mezelf vorig jaar dus echt een nieuwe gewoonte aangeleerd. Tijdens de pauze van het half jaar ben ik onbewust de goede momenten blijven registreren. 

Laatst legde ik uit nieuwsgierigheid de weekreflecties van vorig jaar naast die van dit jaar. Voor mijn gevoel was er in een jaar niet veel veranderd, maar het is verbazingwekkend hoe je in een ogenschijnlijk saai jaar toch veel hebt bereikt. Twee jaar geleden werkten we nog aan het idee van Thriving Magazine. Anderhalf jaar na de start hebben we meer dan 200 artikelen geschreven, hulp van een team (gast)redacteuren, een samenwerking met een Hogeschool te pakken én plannen om het platform naar een hoger niveau te tillen. 

Soms gaan ontwikkelingen zo snel dat je geen tijd hebt om stil te staan bij wat je hebt gedaan om er te komen. Dan ben ik toch maar weer ‘dankbaar’ dat ik die momenten toch nog even heb opgeschreven. 

Klik hier voor meer persoonlijke verhalen.