Talitha DhondaiParatriatleet Margret IJdema werd op het onderdeel triatlon (zwemmen, handbiken, wheelen) zevende in Tokio 2020 en werkt nu toe naar de Paralympische Spelen van 2024 in Parijs. Na een dwarslaesie maakte ze nieuwe dromen en stelde ze nieuwe doelen, waarbij ze haar dwarslaesie of leeftijd niet in de weg laat staan. Ik sprak met deze nummer vier op wereldranglijst.
Margret (46) liep in 2000 door een ongeluk een dwarslaesie op tijdens het trainen van een wedstrijdpaard. Het trainen van paarden was haar werk en grootste passie. Tijdens een training struikelde het paard. Margret werd getorpedeerd en in de snelheid lukte het het paard niet om af te remmen. Hij gleed over Margret heen waardoor haar zenuwbanen zodanig beschadigden dat ze er een dwarslaesie aan overhield.
Boos en machteloos in het ziekenhuis
Ze was 24 en had allemaal grote plannen. Ze woonde net samen en stond midden in het leven. “Ik was hartstikke boos en had helemaal geen tijd om op mijn bed te liggen en te herstellen. Ik kon op dat moment ook helemaal niks en had ook geen idee wat ik wel weer zou kunnen. Daardoor voelde ik me machteloos en onzeker. Ik had verkering en had zoiets van: zoek jij maar een ander. Ik heb best mijn best gedaan om hem weg te jagen, maar hij is gebleven. Op dat moment was alles heel onzeker. Dan lig je in het ziekenhuis af te wachten tot de dag om is.”
Meer vertrouwen door revalidatie
Pas in het revalidatiecentrum Heliomare kreeg ze weer een beetje vertrouwen. “Ik kreeg door dat ik m’n armen een beetje kon bewegen. Ik leerde mezelf aankleden, omdraaien in bed, m’n rolstoel zelf voortbewegen en dat soort dingen. Dat zorgt ervoor dat je opbouwend bezig bent en dat geeft weer energie. Ook ben je niet de enige in een rolstoel en kon ik bij mijn mederevalidanten m’n zwarte humor kwijt.”
Kinderwens
Nadat ze weer op krachten was en de nodige operaties had ondergaan, zetten Margret en haar partner hun zinnen op het stichten van een gezin. “Al vrij snel werd in het ziekenhuis medegedeeld dat een kinderwens een gepasseerd station was. Inwendig was er te veel beschadigd. Daar hebben we ons nooit bij neergelegd.” De miskramen die volgden, waren zwaar, maar het was ook een teken dat er toch nog wel het een en ander werkte. “Dus toen is met hulp van het ziekenhuis en wat kunst en vliegwerk onze Bridt ter wereld gekomen.” Ondanks dat het nog behoorlijk wat voeten in de aarde had, bleek Margret toen Bridt nog geen jaar was, zwanger van Anna. “Toen dacht ik van ‘poeh is dat een goed idee?’, maar achteraf ben ik er wel heel blij mee. Ik heb er wel heel lang van moeten herstellen. Ik heb m’n lichaam aardig op de proef gesteld.”
Tweede ronde revalidatie
Twee kinderen en veranderende regels omtrent de zorg in huis, zorgden ervoor dat Margret overbelast raakte. De zorg die ze eerder kreeg, raakte ze kwijt. De gemeente beredeneerde dat haar werkende man en dochters van nog geen een en twee jaar wel voor Margret konden zorgen. “Een voorstel was ook dat mijn partner en ik uit elkaar zouden gaan, want als alleenstaande moeder met twee kinderen krijg je alles voor elkaar.” Het trok een grote wissel op Margrets gezondheid. Een nieuwe opname in het revalidatiecentrum volgde.
Paralympische Spelen?
Tijdens haar eerdere verblijf in het revalidatiecentrum had Margret leren handbiken en zwemmen. Dat beviel en deed ze mee aan de handbike battle, een teamwedstrijd onder verschillende revalidatiecentra. Haar huidige coach, Bas de Bruin, merkte haar op. “Hij vroeg of ik ook kon zwemmen en of ik geïnteresseerd was in ‘triatlonnen’. Hij zocht atleten die hij kon klaarstomen voor de Paralympische Spelen van Tokio.” In eerste instantie wist Margret niet waar ze de tijd vandaan moest halen, maar nadat ze bij Heliomare deelnam aan de Heliolympics werd ze nogmaals aangespoord om de coach te bellen. “Dat heb ik gedaan. Ik heb toen een paar keer meegetraind. En iedere keer ging het een stuk beter. In het begin wist ik niet of ik klaargestoomd zou kunnen worden voor Tokio. Ik was te zwaar en ik was op leeftijd, ik was 37. Toen ik dat losliet, bleek dat ik eigenlijk wel goed kon meekomen.” Margret kreeg er meer vertrouwen in. Ze kwam vaker op het podium en haalde medailles. En uiteindelijk ook een zevende plek in Tokio!
Bumpy road naar Tokio
Maar de weg er naartoe was zwaar. Het werd Margret niet cadeau gegeven. “Het leven gaat gewoon door. Ik kon niet alleen maar eten, trainen en slapen. Ik had ook nog een gezin. Ook duurt mijn herstel na trainingen langer. Sinds het ongeluk heb ik last van zenuwpijn. Dat zorgt ervoor dat ik moeite hebt om de trainingen te volbrengen, want ik ben al moe van de pijn.” Daarnaast maakte isolatie door corona het voor Margret mentaal ook niet makkelijk. Ik kon wel met mijn collega’s in een sportbubbel trainen, maar mijn eigen vriendinnen kon ik niet zien. Daardoor kon ik moeilijk ontspanning vinden. We hebben een hechte vriendengroep. Met degenen met wie je leed gedeeld hebt, wil je de triomf ook delen en dat kon niet.”
Drive voor Parijs 2024
Als klap op de vuurpijl kreeg Margret vlak voor ze naar de Paralympische Spelen in Tokio zou afreizen zelf corona. Dat was funest voor de aanloop naar Tokio. “Ik ben heel lang heel benauwd geweest. Het was een moeilijke aanloop en een moeilijk wedstrijd. Ik was nog benauwd en dan heb je in Tokio ook nog te maken met warmte en vochtigheid. Ik ben zeker trots dat ik geweest ben en trots op m’n zevende plek, maar dit was niet de manier waarop ik m’n carrière wilde eindigen. Een zevende plek is niet waarvoor we kwamen.” De tegenslagen werkten als katalysator: “We gaan het in Parijs 2024 anders proberen te doen.”
Goede kaarten voor Parijs
Voor Parijs moet ze zich opnieuw kwalificeren. “Mijn grootste drive is om mijn A-status, die ik door alle perikelen ben kwijtgeraakt, zo snel mogelijk terug te krijgen. Op 24 november is er een WK in Abu Dhabi. “Ik kijk er enorm naar uit om te bewijzen dat ik nog mee kan. Nu moet ik zeggen dat ik het hele seizoen goed presteer. Ik heb de triatlon in Yokohama en het NK gewonnen. En ik was tweede op het EK. Nu sta ik vierde op de wereldranglijst. Hoe trots kan je zijn! We zijn erop gebrand om naar Parijs te gaan. We willen er heel graag met z’n allen naartoe, zodat we met vrienden, familie en iedereen die meegaat er een echt feest van kunnen maken.”
Pas in juli 2024 weten we of Margret gekwalificeerd is voor de volgende Paralympische Spelen. Met Thriving Magazine mogen we haar reis er naartoe volgen en zullen we regelmatig verslag doen van hoe het haar vergaat, want zoals ze zelf zegt. “Er is altijd wel iets te beleven.”
Wil je meer weten over Margret. Ga dan naar website of volg haar op Instagram.
Foto: Sankia van Tooren
Lees ook ons interview met de Belgische paralympiër Gitte Haenen.