Janet BouwmeesterIn de Verenigde Staten heerst al jaren een ‘alles is mogelijk’-mentaliteit. De wereld is maakbaar als je maar gewoon hard genoeg je best doet. Ook Nederland heeft die trend overgenomen. Talloze business- en lifestyle coaches roepen dat je op werkgebied alles kunt bereiken wat je maar wilt. Op Instagram ontkom je niet aan de positieve quotes en mensen die je motiveren: Ook jij kunt het! Als ik goed functioneer, prikkelt me dat in positieve zin. Wanneer ik me beroerd voel, word ik er helemaal gek van en voel ik me onsuccesvol ziek.
Ook onder chronisch zieken is de ‘can-do’ mindset gegroeid. Steeds meer jonge mensen met een chronische aandoening of beperking kiezen ervoor voor zichzelf te beginnen. Vol enthousiasme laten ze via hun accounts weten dat ‘iedereen het kan, als ik het kan’. Pas gewoon wat aan en laat je beperking voor je werken. Als ik zeg dat ik iets niet kan, zie ik dan te veel beren op de weg? Doe ik dan niet goed genoeg mijn best? Ik vind het lastig: elk lichaam is anders en grenzen zijn realiteit. Je kunt veel aanpassen, maar niet alles.
Inmiddels ben ik 27 jaar ziek en de eerste jaren kon ik met klachten als gewrichtspijn en beschadigde longen nog prima 32 uur zittend werken. Maar na tien jaar kreeg ik nieuwe klachten die best veel onomkeerbare schade opleverden. Ik werd afgekeurd en had daar vreselijk veel moeite mee. Hele dagen lag ik in bed mentaal te vechten tegen het gevoel niet meer van waarde te zijn. Bij toeval werd ik door m’n boek na een succesvolle revalidatie zelfstandig ondernemer. Dat voelde goed: ik deed weer iets. Ik was van nut! Mijn eigenwaarde steeg een paar punten. Maar fysiek waren die twee uurtjes op een dag erg zwaar. Financieel leverde het me amper iets op en sociaal leverde ik in omdat ik fysiek op was. Mijn levenskwaliteit daalde.
In de jaren erna ging ik steeds verder achteruit doordat ik vaker opvlammingen kreeg die me weken in bed deden belanden. Als ik lees ‘iedereen kan werken, hoe weinig energie je ook hebt, hoeveel pijn je ook hebt’, vraag ik me af: moet je het in elke situatie ook willen? Ik sta nu voor de beslissing of ik een paar uurtjes werken belangrijker vind dan sociale contacten, een beetje bewegen of ontspannen. Nu ik zo weinig energie heb en die dingen net zo belangrijk vind, heb ik ervoor gekozen een stapje terug te doen bij Thriving. Artikelen schrijven blijf ik wel doen. Het gaat om keuzes maken. Als ik een uur per dag heb zonder pijn en met een beetje energie, waar kies ik dan voor? Ben ik onsuccesvol ziek als ik nu pas voor werken?
Lees hier meer Let’s Get Personals.
