Talitha DhondaiDoor mijn chronische aandoening ben ik altijd bezig met het zoeken naar de balans tussen activiteit en rust om zo het optimale uit de dag te halen. Zo verdeel ik m’n energie en voorkom ik dat ik aan het eind van de dag helemaal in de kreukels lig. Mijn uitjes probeer ik dus altijd nauwkeurig te plannen. Maar hoe goed je dit ook doet, soms heeft het universum andere plannen.
Zo ook afgelopen weekend. Samen met een oud-collega zou ik naar de voorstelling Immuun, over leven met een auto-immuunziekte, in Den Haag gaan. Aangezien we elkaar al een tijd niet hadden gezien, wilden we vooraf nog even een hapje eten. Ik stelde voor om dat in het restaurant van het theater te doen. Dit scheelde ons tijd, want zo hoefden we niet van locatie te wisselen en ook niet twee keer op zoek naar een parkeerplaats. En belangrijker nog, het scheelde veel energie. Top plan, dachten we…
Aangezien mijn vader bekend is in Den Haag, en het niet de meest fijne stad is om in te rijden (waar is de bewegwijzering en waarom ligt altijd de helft van de stad open?), bood hij me een lift aan. We arriveerden, iets voor de afgesproken tijd, bij het theater. Het was koud en het miezerde, maar dat gaf niet, want binnen twee tellen zou ik binnen zijn, dacht ik… Helaas, een dichte deur. Na een telefoontje, kregen we het bericht dat het restaurant vanwege de Iftar gesloten was. Vanaf dat moment deed de wet van Murphy zijn intrede en ging alles mis.
Na een telefoontje, kregen we het bericht dat het restaurant vanwege de Iftar gesloten was. Vanaf dat moment deed de wet van Murphy zijn intrede en ging alles mis
Bij ons plan B, een eettentje in de buurt, was geen parkeerplek waardoor het even duurde voordat we ons eten konden bestellen. Het eten werd een kwartier voor sluitingstijd geserveerd. Van rustig eten was dus geen sprake. Door alle haast was mijn vader vergeten waar hij de auto had geparkeerd. Hij had ons voor het parkeren bij het eettentje afgezet waardoor wij ook geen idee hadden. Terwijl hij met de parkeerhandhaving op zoek ging naar de auto, zaten wij droog en warm in het tentje te wachten.
Maar dat was van korte duur. Ze wilden graag sluiten dus wij werden zonder pardon in de kou en regen op straat gezet. Gelukkig konden we schuilen in een nabijgelegen bushokje. Maar de tijd begon te dringen en de voorstelling stond op het punt van beginnen. Een belletje naar het theater vertelde ons dat ze nog heel even zouden wachten. Dat was in ieder geval iets.
Mijn vader had, inmiddels stijf van de adrenaline want hij wilde voorkomen dat we te laat kwamen, eindelijk de auto gevonden. We snelden terug naar het theater, tevergeefs. Daar aangekomen, bleek dat we net te laat waren. De deuren waren twee minuten geleden gesloten…
Onze zorgvuldig geplande avond was volledig in de soep gelopen. En onze poging om energie te besparen was faliekant mislukt. Onder het genot van een biertje in de theaterbar konden we niets anders dan er flink om lachen. Wat hadden we anders verwacht op 1 april?!
When life gives you lemons…
Lees hier meer persoonlijke verhalen van Talitha en Janet.