Janet BouwmeesterMijn vorige verslag ging over accepteren dat fysieke verbetering momenteel niet mogelijk is. Door aanhoudende pijnklachten lukt het niet om conditie op te bouwen. Nu probeer ik balans te vinden in thuis sporten, revalideren, naar afspraken gaan en rusten. Dat gaat moeizaam door pijn en moeheid. Daarom leg ik ook de focus op leuke dingen, zoals klimmen tot grote hoogte in het revalidatiecentrum.
Tot grote hoogte
Al een paar keer hadden een mede-revalidant en ik ons oog laten vallen op de grote klimwand in de hoek van de sportzaal. Zij had al ervaring met klimmen, bij mij stond het op mijn wenslijst. Het was er nog nooit van gekomen, omdat ik door oude gewrichtsklachten weinig kracht in mijn vingers heb en daarom niet goed durfde. Daarnaast maakte de vaak extreme pijn op de borst van de laatste tijd ook niet dat ik dacht: laat ik dat eens gaan doen. Een van onze groepsbegeleiders heeft veel ervaring met klimmen en zij wilde ons wel begeleiden. De rest van de groep bleef ver uit de buurt van de wand. We werden ingesnoerd en gezekerd en mijn groepsgenoot klauterde ervaren naar boven. Mijn hart begon sneller te kloppen toen het mijn beurt was.
Soms kan het toch
Ik kreeg het advies vooral met beenkracht te werken. Het was echt even zoeken naar klimgrepen met de meeste grip. Dat hebben de grote niet per se. Uiteindelijk kwam ik tot halverwege omdat ik naar beneden keek en toen niet verder durfde. Na twintig minuten rusten en nog wat tips probeerde ik het nog eens. Toen bereikte ik de top. Het gevoel was onbeschrijflijk. Abseilen daarna was de grootste beloning. Het voelde fijn zoiets uit mijn bewegingscomfortzone te proberen na jaren uitstellen door pijn. Soms zijn er toch mogelijkheden, als je bijvoorbeeld in een langzamer tempo gaat of kiest voor minder herhalingen. Dat lukte. Twee dagen erna liep ik nog met een heerlijke high!
Een dag per week zelf weer bewegen
Vanaf week 9 ging mijn revalidatie over naar een keer per week. Ik had de vrijdag gekozen als revalidatiedag in het centrum vanwege het programma met minder fysieke inspanning. Aangezien je nog maar een keer in de week aanwezig bent, worden de meeste andere afspraken (zoals de psycholoog, coördinator of diëtist) ook vrijwel allemaal op die dag gepland. Aan de ene kant logisch, aan de andere kant ook fysiek en mentaal zwaar. Op de thuisrevalidatiedag is het de bedoeling dat je zelf beweegt, ongeveer op dezelfde manier als je leert tijdens de revalidatie. In de praktijk is dat best lastig, want je vervalt snel in oude gewoonten. Ik kan vaak maar een activiteit per dag doen: dat kan een ziekenhuisafspraak zijn, naar de kapper of een koffiedate, maar daarna is het op. En de geplande afspraken gaan voor.
Afspraken hebben voorrang
Pas na geplande afspraken kijk ik of er nog energie over is om nog wat te bewegen. Het antwoord is negen van de tien keer helaas ‘nee’. En dat is lastig. Ook op dagen zonder afspraken lukt het vaak niet, omdat ik al opsta met veel pijn. Als ik zo’n dag naar het revalidatiecentrum ga, dan ben ik door de leuke groepsactiviteiten vaak wel gemotiveerd om (over mijn grenzen heen) mee te doen, maar thuis doe ik dat niet. Ik wil ook wel eens een dag wat minder pijn. Dus hoe vind ik die balans?
Balans tussen afspraken en bewegen
Die balans is nog niet gevonden. Het lukt me prima als ik iets fitter ben (ofwel minder pijn heb), maar in mijn huidige situatie niet. Ik sprak er met de fysio over en zij wist het ook niet. Ik probeer wel naar de afspraken die ik heb stukjes te lopen en soms met de e-bike te gaan. Die staat dan wel op de hoogste stand, maar dat is in ieder geval meer activiteit dan wanneer ik op de bank hang. Het is dus een puzzel om toch wat beweging in mijn leven te brengen met dit niveau van pijn. En bewegen demotiveert vaak ook, omdat de gevolgen van iets teveel doen vaak groot zijn. Voor nu blijf ik experimenteren en ga ik zo langzamerhand richting de afronding van deze revalidatie. Daarover lees je de volgende keer.