Let’s get personal: Alleen

Al een paar dagen neem ik me voor nu écht de noodzakelijke rust te nemen. Ik ben alleen in mijn huis en loop rond met bronchitis en ben bezig met een prednison- en een antibioticakuur. Mijn agenda is nu (bewust) bijna leeg. Ik hang veel op de bank of rust op bed, maar nog steeds heb ik het idee dat ik veel te veel doe. Mede omdat er niemand is die kleine dingetje van me over kan nemen. Omdat ik alleen woon.

Zodra ik me inspan en ga hijgen, en dat gebeurt bij bijna alles, wordt het gezaag en gepiep in mijn luchtwegen meteen weer flink erger. Het baart me zorgen. Het geeft me het gevoel dat ik niet goed genoeg mijn best doe om rust te nemen. Maar hoe goed ik ook m’n best doe te blijven liggen, ik heb steeds weer iets nodig. Ontbijt, medicijnen pakken en innemen, een warme kruik, thee, een oplader, er valt iets op de grond. De afwas stapelt zich op, was verzamelt zich, lunch en avondeten moeten worden klaargemaakt, het bed opgemaakt, er zijn soms boodschapjes te halen, een sinaasappel gepeld. Voor grote dingen heb ik hulp, maar al die kleine dingetjes die willekeurig voorbijkomen, daar kan ik niemand voor roepen. Geen: ‘Wil je me dit of dat even brengen?’. Nu ik echt ga voor nul inspanning, merk ik weer hoeveel energie kleine handelingen kosten.

Nu ik echt ga voor nul inspanning, merk ik weer hoeveel energie kleine handelingen kosten

Vroeger koos ik ervoor, als ik ziek was, om een tijdje uit te zieken bij mijn ouders. Dan kon ik gewoon blijven liggen en hoefde ik alleen maar op te staan voor iets dat ik echt zelf moet doen (toilet of douchen). Het kan echt enorm veel energie schelen als er iemand in huis is die je met wat kleine dingetjes helpt. Al is het maar deels. Als je alleen woont, is die optie er niet, tenzij je bezoek hebt.

Vaak vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Juist ook als ik me niet goed voel. Geen drukte aan mijn hoofd en lichaam voelt dan het fijnst. Maar soms kan een beetje ondersteuning van iemand die een kopje thee zet, je medicijnen brengt of even naar je zorgen luistert, ook heel fijn zijn. Alleenwonende chronisch zieken zijn vaak echte bikkels, die vrijwel alles in hun up aankunnen, ik ook, maar ook wij hebben wel eens iemand nodig die er ‘gewoon is’.

Meer Let’s get personal’s lezen? Klik hier.