Talitha DhondaiAl een tijdje ben ik aan het worstelen met welk loophulpmiddel het beste voor mij werkt. Sinds mijn diagnose in 2007 heb ik steeds een beetje conditie moeten inleveren, waardoor langere (en soms ook kortere) afstanden lopen er niet echt meer inzit, zonder om de paar meter uit te moeten rusten.
In het begin voelde ik veel weerstand om in een rolstoel te gaan zitten. Ik was eind twintig en kon toch ‘gewoon’ lopen dus het voelde alsof ik de boel belazerde. Inmiddels weet ik beter en destijds kwam ik er ook al snel achter dat als ik de rolstoel niet zou pakken, ik dan ook nergens meer zou komen.
Nu heb ik standaard de rolstoel in de auto voor de momenten dat het nodig is. Nadeel is wel dat ik dan ook iemand nodig heb om me te duwen, aangezien ik niet genoeg armkracht heb om zelf te rollen. En ja, ik weet dat er oplossingen voor zijn, maar omdat ik niet volledig rolstoelafhankelijk ben, voelden die niet als de juiste match. Ik heb van alles bekeken en bestudeerd, maar bij niks dacht ik ‘dat is het voor mij!’
Tot ik vorig jaar een artikel schreef over de loopfiets als loophulpmiddel. Na wat research zag ik alleen maar voordelen: Je kunt er langere afstanden mee afleggen, het ondersteunt je bij het lopen, je kunt erop rusten als dat nodig is, je blijft ermee in beweging, de loopfiets is een lichtgewicht fietsje en een officieel loophulpmiddel dus je mag er overal mee naar binnen en je hebt niemand nodig om vooruit te komen. Ik zag alleen maar win win win. En na een telefoontje met mijn zorgverzekeraar bleek ook nog dat het volledig werd vergoed.
Dus niks stond me in de weg om de loopfiets te bestellen. Ik zag mezelf al helemaal gaan. Had een romantisch beeld geschetst waarin ik in mijn gedachten weer uren weg zou kunnen blijven zonder moe te worden. Een paar weken geleden werd de NRG-bike, daar was mijn keuze op gevallen, bezorgd. Na 5 tellen op de fiets donderde ik acuut van mijn roze wolk. Ik had overal rekening mee gehouden, maar niet met het feit dat ik zo’n 15 jaar niet meer gefietst had en mijn extra gevoelige huid in combinatie met het keiharde zadel geen match made in heaven was. Na een paar minuten kon ik niet meer. De zadelpijn was niet te doen. Ik was twee dagen erna nog beurs! In de honderden recensies die ik had gelezen, had niemand hier ook maar één woord over gerept…
Maar ik geef niet op. Ik heb een medisch gelzadel aangeschaft waarop ik het veel beter kan uithouden. Heb begrepen dat ik zitvlees moet kweken en daarom oefeningen gedownload die daarbij kunnen helpen. Daarnaast kreeg ik de tip om het gebruik langzaam, vanaf een paar minuten, op te bouwen. Het duurt dus waarschijnlijk nog even voordat ik die roze wolk weer op kan, maar ik hoop dat je me na enige tijd toch langs de bollenvelden kan zien cruisen.
To be continued…