• Zoeken
  • Lost Password?

Let’s Get Personal: ‘Ja’ is zoveel leuker

Het afgelopen jaar werd ik vijftig. Dat wilde ik flink vieren. Immers, op mijn 39e werd ik chronisch ziek. Gevoelsmatig afgeschreven en in de bak van uitgerangeerde burgers gekieperd. Maar een jaar of vijf geleden klom ik die bak gewoon weer uit. Met diezelfde bravoure wilde ik ‘50’ ook een poepie laten ruiken. Ik ben 50. Lekker puh. Ik doe wat ik wil en ik zeg op alles ‘ja’. 

Wat dat inhield? Op zo’n beetje alles ‘ja’ zeggen dat voorbijkomt. 
In januari vraagt mijn lief of we een weekend naar Brugge gaan. 
In februari vraagt een vriendin me mee naar de Silent Disco.
In maart vraagt de patiëntenvereniging of ik naar een congres in Praag ga.
In april vraagt mijn werk of ik een vast dienstverband wil. 
In mei vraagt mijn lief me mee voor een lang weekend Engeland.
In juni vraagt de patiëntenvereniging of ik naar congres in Wenen kan. 
In juli vraagt mijn vriendin, die ineens levensbedreigend ziek is, of ik er kan zijn voor de kinderen. 
In augustus vraagt mijn lief of ik de door hem gekozen parelketting mooi vind. 
In september vragen twee vriendinnen me mee naar Terschelling voor een meidenweekend.  
In oktober vraagt onze oudste dochter ons mee naar de uitreiking van haar bachelors. 
In november vraagt de zieke vriendin of ik – naast het ophalen van de chemo – meewil naar Terschelling voor een event.
In december vraagt Thriving Magazine of ik mijn column kan inleveren voordat ik terugkom van mijn stedentripje Londen. 

Zomaar een doorsnede van wat er elke maand op mijn pad kwam. En waar ik bewust en onverschrokken ‘ja’ op zei. Ik heb me gelaafd aan de feestelijke en liefdevolle uitnodigingen. Van theater tot disco, van familie-uitje tot steden- en eilandentripjes. Het is een ware luxe om tijd voor elkaar te maken, elkaar te steunen, elkaar te laten ‘shinen’. Het was heerlijk om me trots op – en geliefd– te voelen door de mensen om me heen. Het was ook een jaar van de rauwe kantjes en verdriet voelen. Van de naasten wiens jaar niet feestelijk verliep omdat een ouder overlijdt, het huwelijk strandt of omdat ze oog in oog staat met de dood. 

2024 was het jaar waar ik op (bijna) alles ja zei. Ik ben kapot maar zo voldaan. (Oké, deze zin kan ook andersom). Het was een intens jaar. Misschien zeg ik dit jaar wel op alles nee. Maar ik denk het niet. Want het nee moeten verkopen, kan zomaar bij je aankloppen. Dus ‘yes to all’ is zoveel leuker.

Meer van Rita lezen? Klik hier.

Socials

Thriving Magazine is ook te vinden op Instagram en Facebook. Zien we je daar?

error: Content is protected !!