Janet BouwmeesterTekortschieten is voor mij echt bij chronisch ziekzijn gaan horen. In de eerste tien jaar dat ik ziek was, kon ik vaak wel redelijk meedoen in de maatschappij. Ik studeerde en ging daarna werken en ik deed grotendeels dezelfde dingen als de fitte mensen om mij heen. Als er geverfd moest worden, of verhuisd, dan was ik erbij. Wel iets minder actief en wat korter, maar toch, ik deed mee. Bij feestjes was ik erbij, twee avonden achter elkaar tot laat uitgaan, verre reizen… het ging vrij moeiteloos. Nu ben ik degene die het vaakst nee zegt, degene die niet meer mee kan helpen met verhuizen of schilderen, die niet op het feestje komt en die tijdens een vakantie meestal in bed ligt. En dat voelt ongemakkelijk. Het voelt als tekortschieten.
Wat voor anderen vanzelfsprekend is en wat voor mij ooit ook vanzelfsprekend was, is dat inmiddels al jaren niet meer. Ik kan niet meer de hulp bieden die ik zou willen bieden. Ik kan niet op komen dagen zoals ik zou willen kunnen opdagen. En als ik iets wil doen, moet ik daar hulp voor vragen. Ik voel me vaak beschaamd. Ongemakkelijk. En ik voel me continue tekortschieten. Dat levert regelmatig een torenhoog schuldgevoel op.
Onlangs overleed de vader van een vriendin. Ik wilde naar de uitvaartdienst, zo’n 40 minuten van mijn woonplaats. Lichamelijk waren mijn dagen ervoor behoorlijk slecht, maar toch wilde ik tot op de ochtend zelf niet zien dat erheen gaan een ongelooflijk dom idee was. Uiteindelijk drong dit besef pas de nacht ervoor door. Dit leverde een vreselijk ongemakkelijk en ontoereikend gevoel op: ‘Wat ben ik nou voor vriendin dat ik dit niet eens kan?’
Mijn vriendin vond het logisch dat ik niet kwam. Maar uiteraard moest ik toen ik dit hoorde eerst weer worstelen met de vraag of ze dat echt vond of dat gewoon tegen me zei om me geen slecht gevoel te bezorgen
Ik bleek uiteindelijk de dienst online te kunnen volgen. Gewoon liggend op de bank. En mijn vriendin vond het logisch dat ik niet kwam. Maar uiteraard moest ik toen ik dit hoorde eerst weer worstelen met de vraag of ze dat echt vond of dat gewoon tegen me zei om me geen slecht gevoel te bezorgen. Ze meende het echt, dat wist ik ook wel. Door al mijn negatieve emoties rondom er niet kunnen zijn, kost zoiets als nee zeggen toch nog ontzettend veel energie door stressvolle vragen als deze. En dat is best zonde.
Ik bedacht me hoe ik het zou vinden als een vriendin niet zou kunnen komen, en voelde dat ik daar alle begrip voor zou hebben. Met die gedachte en het vertrouwen in dat mijn naasten er ook zo over denken, heb ik het losgelaten. Maar waarschijnlijk ga ik de volgende keer gewoon weer door deze emotionele fases.
Tip: Lees volgende week meer over dit onderwerp als onze redacteur Mariëlle tips geeft voor hoe je om kunt gaan met dit gevoel van tekortschieten.
Meer Let’s Get Personal’s lezen? Klik hier.