Janet BouwmeesterDe laatste loodjes van het traject: nog twee weken revalideren, dan nog een week met de afrondingsgesprekken en dan … even niets. In mijn vorige verslag worstelde ik met thuis voldoende blijven bewegen. Met die zoektocht naar hoe ik dat optimaal kan doen, ging ik door en ook zocht ik naar een nieuwe invulling van mijn leven nu ik weer veel meer thuis ben.
Toch meer spierkracht
De laatste vrijdagen van mijn revalidatie vlogen voorbij. De interactie met mijn medegroepsgenoten vond ik het gezelligst: wat zal ik ze missen. Na mijn laatste training kreeg ik weer een Bio Elektrische Impedantiemeting (BIA). Daarbij word je spierkracht bepaald door middel van elektronische plakkers op je voeten en je handen en door je gewicht te meten. Voor aanvang van mijn revalidatie werd dat ook gedaan. Het bleek dat alle inspanning en pijn niet voor niks waren geweest, want ondanks dat ik vaak maar heel minimaal had meegedaan met de sportlessen, was mijn spierkracht toch zichtbaar toegenomen. Dat is erg hoopvol als je zoals ik heel erg beperkt bent in bewegen en spierkracht trainen.
ACT en kernwaarden als leidraad voor je keuzes
Het afscheid nemen van de psycholoog viel me zwaar: we waren net zo lekker bezig. Dit was mijn meest succesvolle therapieperiode. Ik had twee keer eerder een paar keer een psycholoog bezocht in het UMCG, maar daar heb ik niet zoveel aangehad. Nu was onder meer de ACT-therapie heel waardevol. Bij ACT kijk je naar je kernwaarden en op basis daarvan bepaal je wat je wel of niet doet op een dag. Ik merkte eerder vaak dat ik lang piekerde over of dingen zouden lukken. Ik bedacht continue allemaal strategieën om mijn piekeren daarover te minimaliseren. Nu kijk ik bij een activiteit eerst of het past bij een (of nog beter, meerdere) van mijn kernwaarden en als dat zo is dan ga ik er bewust voor. Door bewust te kiezen, is het makkelijker niet meer te piekeren over of het wel verstandig is. Activiteiten die je kernwaarden niet dienen, kun je zo makkelijker loslaten. Voor mij is dit een waardevolle, tijdbesparende les.
Zoeken naar een sportgroepje voor chronisch zieken
Met het oog op de periode na de revalidatie en het prettige gevoel van een groepje gelijkgestemden om mee te trainen, ging ik op zoek naar een sportgroepje voor chronisch zieken in mijn woonplaats Groningen. Nu ben ik best handig met Google, maar ik kon helaas amper iets vinden (anders dan zwemclubjes). Er bestaat natuurlijk het initiatief Uniek Sporten, waar wij ook al eerder aandacht aan besteedden, maar die website bracht ook niet wat ik zocht. Wat doen andere mensen met een chronische ziekte die vooral gehinderd worden door pijn, moeheid en lage inspanningstolerantie dan qua sporten: sporten ze alleen? Sporten ze thuis? Hebben ze al een sportmaatje of toch misschien een -groepje? Ik ben hier echt heel benieuwd naar. Hoewel ik veel contact heb met andere chronisch zieken, woont niemand van die mensen in mijn woonplaats. Ik zou niet weten hoe ik mensen vind met wie ik af en toe naar het fitnesscentrum kan gaan of iets anders op sportief gebied op een heel laagdrempelige vorm te proberen. Heb je tips? Heb je tips, laat het me weten!
Ontspannende periode
Na mijn laatste revalidatiedag volgde de kerstvakantie en dat was heerlijk. Sporten hoefde even niet, maar ik had wel voldoende leuks (zittend) op de planning. In het nieuwe jaar zou ik dan wel weer verder zien wat betreft bewegen. De ontspanning hielp me om me fysiek weer iets beter te voelen. Toch is het belangrijk dat ik wel sport, dus het blijft in het nieuwe jaar zoeken naar de juiste balans.
Vallen in de leegte
En toen was dat nieuwe jaar er al. Ineens waren mijn weken veel leger dan tijdens de revalidatie. Ik miste de Beatrixoorddagen en vooral mijn groepsgenoten. Het bepaalde een tijdje mijn weken. Ineens had ik weer tijd over, maar niet voldoende energie om die te vullen. Ging ik naar Beatrixoord nog met veel pijn en deed ik het sporten dan gewoon, nu hikte ik op de meeste dagen door de pijn weer enorm tegen het bewegen aan. Ik hoefde alleen maar 2 à 3 keer per week 5 spierkrachtoefeningen doen. Qua tijd kost dat natuurlijk amper iets. Het voelde een beetje alsof ik in een gekke leegte viel, die ik alleen maar op kon lossen met extreem rustige, niet-inspannende activiteiten zoals luisterboeken opzetten. Saai!
Intake pijnrevalidatie
Deze maand heb ik nog de intake van de pijnrevalidatie. Ik weet niet of ik op dit moment nog een revalidatie aan wil gaan, maar het psychologische gedeelte lokt me wel. Ik ben geen typische pijnpatiënt: ik heb niet continue pijn (meestal alleen bij inspanning, maar inspanning is wel vrijwel alles), mijn pijn is niet onverklaarbaar en ik slik geen zware pijnstillers. Toch willen ze de intake met mij doen. Afwachten dus wat hier uitkomt.
De conclusie
Uiteindelijk heeft de revalidatie me meer gebracht dan ik halverwege dacht. Ik zei ‘ja’ tegen de revalidatie om fysiek op te knappen. Dat doel is niet behaald. Ik ben er ook niet dichterbij gekomen, helaas. Maar, mijn spierkracht is onverwacht wel verbeterd en dat is zeker winst. Verder heb ik geleerd beter op mijn grenzen te letten door vaker te pauzeren en te luisteren naar mijn lijf: kan ik nog verder of is het beter nu te stoppen? Eigen regie houden was weer een keiharde les waarvan ik het belang goed inzie en de ontspanningslessen met effectieve ademhalingsoefeningen en de gesprekken bij de psycholoog hebben me ook veel gebracht. Dus al met al niet helemaal wat ik in gedachten had, maar toch wel een kleine winsituatie.